چند وقته که برات اهمیت نداره گریه های من

خلوت شبات دیگه شده غریبه با صدای من

زندگی تو از آرزو و حال و روز من جداست

حالا که تو شدی یه آدم غریب و سرد بی حواس

من از این شهر میرم شهری که ستاره هاش خاموشه

…………

هزار بار هم که از این شانه به آن شانه بِغَلتی

این شب

صبح نمی شود

وقتی

دل تنگ باشی

تنها بودم

همه جا تاریک شد

ترسیدم

سراسیمه و سرگردان دویدم و آغوش تو را یافتم

قرار گرفتم

آرام شدم

همه جا روشن شد

ولی باز تو رفتی و من ماندم و تاریکی و ترس….

هنوز رفتن تو باور نکردم

گلای سرخ تو پرپر نکردم

هنوز عکست تو قاب روی تاقچست

یه لحظه با نبودت سر نکردم

……….

برایت آسمانی خواهم کشید

پر از ستاره های همیشه نورانی

تو در کنار من روی ابرها

من غرق آنهمه مهربانی

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯿﮔﻮﯾﻢ،

ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﮕﺬﺭﺩ

ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﻡ !

ﺍﻣﺎ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ،

ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯿﮕﺬﺭﺩ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ !! 

مقایسۀ خود با دیگران کار احمقانه ایست

که شادی را از شما می گیرد.

تنها کسی که باید خود را با او مقایسه کنید،

دیروز خودتان است…